Zowel kinderen als hun ouders zijn vaak niet op de hoogte van hun eigen vaccinatietoestand (vooral bij de vraag naar vaccinatie tegen tetanus tijdens een weekendongevalletje bijvoorbeeld). Dit leidt dan tot onder- of overvaccinatie.
Dezelfde problemen doen zich voor als ouders hun kinderen inschrijven voor een sport- of vakantiekamp. Soms is de arts die de gegevens ergens op zijn dossier heeft genoteerd dan juist niet te bereiken.
Daar de mensen meer mobiel zijn dan vroeger en dus veel meer reizen, is het belangrijk om overal de vaccinatiekaart bij zich te hebben (zoals de identiteitskaart). Ook voor scholen is dit belangrijk. Denk maar aan de « bosklassen », « zeeklassen », « skiklassen »,...
Het is immers vaak tijdens dergelijke uitstapjes dat een kind zich verwondt en dan bij een «vreemde» dokter terecht komt. Het ontbreken van de juiste vaccinatiedata is voor alle medici een belangrijk probleem.
De vaccinatiegegevens moeten niet alleen ergens in een dossier staan, ze moeten ook ter beschikking staan van de patiënt zelf. Dit behoort tot de verantwoordelijkheid van de patiënt of zijn ouders. Zodoende benadrukt men nog eens de eigen verantwoordelijkheid voor de gezondheid.
Het gebruik van de kaart zou moeten starten vanaf de geboorte (in aanvulling bij het boekje van Kind en Gezin, en in overleg met huisarts en pediater). Als alle instanties (MST, arbeidsgeneeskunde, huisartsen, pediaters, klinieken...) steeds naar de kaart vragen, zal het gebruik snel toenemen. Zodoende raakt de kaart ingeburgerd zoals een identiteitskaart. Onbekend is immers onbemind.
De kaart is ook een ideaal middel om het uniform, gestandaardiseerd vaccinatieschema (vaccinatiekalender), zoals aanbevolen door de Hoge Gezondheidsraad, te verspreiden en bekend te maken. Het kan een belangrijk GVO- instrument zijn.
Zo kunnen bijvoorbeeld ouders actief deelnemen aan het vaccinatieproces. Wanneer ze bovendien goed geïnformeerd zijn, kunnen ze zelf, als het ogenblik aangebroken is, de behandelende arts contacteren voor een nieuwe vaccinatie.

Kenmerken van een goede vaccinatiekaart

1. Er is weinig standaardisatie in de huidige kaarten.
Er bestaan zeer veel soorten.
Heel wat medische firma’s hebben hun eigen kaart. Er zijn zelfs gemeentebesturen die een eigen kaart verspreiden... Sommigen jongeren bezitten vier soorten kaarten, zodat het een moeilijk zoekwerk wordt om precies te weten wie welke vaccins wanneer ontving. Op deze manier gaat er ook heel wat tijd en geld verloren.
De kaarten moeten allemaal dezelfde lay-out hebben zodat men onmiddellijk de datum terugvindt. Uniformiteit is belangrijk.

2. Veel kaarten zijn te groot : ze passen niet in een portefeuille zodat het gebruik moeilijk is (zit steeds in de weg en verslijt zeer snel). Het is juist de bedoeling dat deze kaart zoveel mogelijk meereist met de patiënt. De kaart mag dan ook niet groter zijn dan de identiteitskaart.

3. Vele kaarten bevatten geen vaccinatieschema. Nochtans is een vaccinatieschema een belangrijk GVO-instrument.

4. De meeste kaarten zijn verouderd. Het vaccinatieschema dat erop vermeld wordt is verouderd of onvolledig.
Een goede vaccinatiekaart laat ruimte open voor de toekomst (andere vaccinaties) en bevat zoveel mogelijk vaccins. Zodoende volstaat het bepaalde vaccins eenvoudigweg te schrappen. Dit is veel gebruiksvriendelijker dan zelf nog vaccins bij te moeten schrijven.

5. De meeste kaarten zijn beperkt in gebruik. Het zou nochtans interessant kunnen zijn om op de kaart ook plaats te voorzien om een eventuele allergie en/of bloedgroep te vermelden.
Ook kan men noteren of er een (al dan niet allergische) reactie was op een voorgaand vaccin. De kaart moet in theorie bruikbaar zijn vanaf de geboorte tot het graf.

6. De meeste vaccinatiekaarten kunnen niet in het buitenland gebruikt worden.
Nochtans zijn ze ook daar vaak heel nuttig. Het vermelden van de Latijnse, Franse en Engelse benaming maakt zo ‘n kaart ook bruikbaar in het buitenland. Teveel namen zou het geheel echter gebruiksonvriendelijk maken.